Δεν σου φτάνει η θλίψη και η οδύνη για την απώλεια του ανθρώπου σου. Θα υπάρχει πάντα το ελληνικό κράτος να σου προσφέρει νέες συγκινήσεις και να σε οδηγεί στην απόγνωση και φυσικά στην οργή.
Λίγα λεπτά μετά το θάνατο του πατέρα μου, ο γιατρός που ήρθε στο σπίτι των γονιών μου για να βεβαιώσει το θάνατο, με ρώτησε σε ποιο Δήμο ανήκει το χωριό στο οποίο γεννήθηκε ο πατέρας μου. Μιλάμε για ένα χωριό στο οποίο απλώς γεννήθηκε, κανείς δεν έχει τα δικαιώματά του εκεί, δεν υπάρχει περιουσία, εγώ δεν έχω πάει ποτέ εκεί. Και όμως η "φόρμα" το απαιτούσε και έπρεπε λίγα μετά το θάνατο να είμαι έτοιμος να απαντήσω σε ποιον Δήμο περιέλαβε ο "Καλλικράτης" την Κίρκη Έβρου.
Οι γονείς μου είχαν ένα λογαριασμό στην Εθνική Τράπεζα, όπου έμπαινε η σύνταξη. Ήταν συνδικαιούχοι. Ο λογαριασμός αυτός επί χρόνια είχε μόνο δύο κινήσεις το μήνα. Μία όταν έμπαινε η σύνταξη και μία όταν γινόταν η ανάληψή της. Το υπόλοιπο στο λογαριασμό είναι μηδέν. Θα υπέθετε κανείς ότι απλώς με την προσκόμιση της ληξιαρχικής πράξης θανάτου η μητέρα μου θα γινόταν η κύρια δικαιούχος και ενδεχομένως ένα από τα παιδιά της να έμπαινε ως συνδικαιούχος για ευνόητους λόγους. Επαναλαμβάνω σε λογαριασμό με μηδενικό υπόλοιπο, κάτι που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κληρονομικό θέματα, αφού δεν υπάρχει ούτε ένα ευρώ για να κληρονομηθεί. Δυστυχώς η μητέρα μου είχε ένα ατύχημα και είναι καθηλωμένη στο σπίτι με σπασμένο πόδι. Ο αδελφός που είχε την ατυχία να αναλάβει τα γραφειοκρατία, είχε στα χέρια του εξουσιοδότηση. Γι αυτό το λόγο πήγε στο σπίτι των γονιών μου αστυνομικός για να υπογραφεί το χαρτί. Πλην όμως για την Εθνική αυτή η εξουσιοδότηση δεν ήταν η "σωστή". Πρέπει, στην κατάσταση που βρίσκεται η μητέρα μου, να μεταφερθεί στο υποκατάστημα "για να υπογράψει". Για έναν λογαριασμό που δεν έχει μέσα δεκάρα τσακιστή, είναι ήδη δικαούχος και τον χρειάζεται μόνο για να παίρνει τη σύνταξη χηρείας, όταν ο ΟΑΕΕ δεήσει να τη δώσει.
Πάμε τώρα στη σύνταξη χηρείας. Το 2019, όπου υποτίθεται ότι όλο είναι μηχανογραφημένα, όλα βρίσκονται σε μια βάση δεδομένων, δεν θα έπρεπε να χρειάζεται τίποτε άλλο, εκτός από τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του ασφαλισμένου για να προχωρήσει η έγκριση μιας σύνταξης χηρείας. Αλλά όχι, η διαδικασία παραμένει ίδια μ' αυτήν του 1950. Εκτός του ότι πρέπει να προσκομίσεις τα πάντα, να συμπληρώνεις σε φόρμες 500 νούμερα (ΑΦΜ, Αρ, δελτίου ταυτότητας, ΑΜΚΑ και ό,τι άλλο επινοήσει ο διεστρεμμένος γραφειοκρατικός εγκέφαλος) ενώ κανονικά ολα θα έπρεπε να γίνονται μόνο με τον ΑΜΚΑ, η χήρα θα πρέπει να προσκομίσει πιστοποιητικό γάμου, αλλά και έγγραφο από τα δικαστήρια που θα βεβαιώνει ότι δεν λύθηκε ο γάμος. Προφανώς το ελληνικό κράτος υποψιάζεται ότι η χήρα (που είχε μόλις πριν δύο μήνες θεωρήσει βιβλιάριο υγείας ως σύζυγος του ασφαλισμένου) αποφάσισε, ενώ ήταν άρρωστος, να τον χωρίσει, γιατί μάλλον βρήκε τον έρωτα της ζωής της και τώρα μετά το θάνατό του να διεκδικήσει σύνταξη χηρείας. Και αν επιμένουν να θέλουν τόσα δικαιολογητικά και αποδείξεις, γιατί δεν τα ζητούν αυτές οι υπηρεσίες με επικοινωνία μεταξύ τους, όπως υποτίθεται ότι θα γινόταν εδώ και 20 χρόνια;
Αυτό που έμαθα επίσης είναι ότι αν κάνεις ανάληψη της σύνταξης, ακόμα και μετά το θάνατο του συζύγου, επειδή η σύνταξη προκαταβάλλεται (είναι του επόμενου μηνός) θα πρέπει να επιστρέψεις το ποσό που αναλογεί στις μέρες που ο ασφαλισμένος δεν ήταν πλέον στη ζωή. Τους είναι αδύνατο να κάνουν έστω έναν γαμημένο συμψηφισμό. Πόσο πήρες; 1000 ευρώ (υποθετικό νούμερο). Πόσα δικαιούσαι ως σύνταξη χηρείας; Το 70% άρα 700 ευρώ, συν τα έξοδα κηδείας 768 ευρώ. Χίλια πήρες, 1468 σου οφείλουμε, άρα σου βάζουμε τον επομενο μήνα 468 ευρώ και κανείς δεν χρωστά σε κανέναν. Όχι φίλε μου, μπορεί να είσαι ηλικιωμένος, μπορεί να έχεις κινητικά προβλήματα, μπορεί να μην έχεις άλλους πόρους εκτός της σύνταξης, αλλά εμείς θα σου βγάλουμε το λάδι μέχρι να σου αποδώσουμε μια σύνταξη την οποία δικαιούσαι.
"Περίπου δύο μήνες", είπαν στον αδελφό μου ότι θα κάνουν να μπουν τα έξοδα κηδείας. Τι στο διάολο χρειάζεται να διασταυρώσουν ώστε να αποδώσουν το ποσό για έναν ασφαλισμένο, για τον οποίον όλα τα στοιχεία βρίσκονται στο σύστημά τους; Γιατί χρειάζονται πέντε και έξι και δέκα μήνες για να βγάλουν μία σύνταξη χηρείας, όταν το μόνο που έχουν να κάνουν είναι μαι απλή πράξη: Πόσο είναι το 70% της σύνταξης που έπαιρνε ο ασφαλισμένος μέχρι να φύγει από τη ζωή.
Στα μεγαλοπρεπή τους παπάρια πώς θα ζήσει μια ηλικιωμένη γυναίκα που δεν έχει άλλους πόρους πλην της σύνταξης. Την οποία πρέπει να ταλαιπωρήσουν με ασύλληπτη χαρτούρα επί μήνες.
Ανίκανοι και ανάλγητοι και νυν και πρώην και πιο πρώην μας έχουν φλομώσει στην παπαρολογία για "την τεχνολογία, που θα απαλλάξει τον πολίτη από την ταλαιπωρία" και δεν έχουν καταφέρει στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα να απλουστεύσουν διαδικασίες που απαιτούν απλώς μια αριθμητική πράξη.
Σα δε ντρέπεστε λιγάκι πολιτικάντηδες της συμφοράς...
Οι γονείς μου είχαν ένα λογαριασμό στην Εθνική Τράπεζα, όπου έμπαινε η σύνταξη. Ήταν συνδικαιούχοι. Ο λογαριασμός αυτός επί χρόνια είχε μόνο δύο κινήσεις το μήνα. Μία όταν έμπαινε η σύνταξη και μία όταν γινόταν η ανάληψή της. Το υπόλοιπο στο λογαριασμό είναι μηδέν. Θα υπέθετε κανείς ότι απλώς με την προσκόμιση της ληξιαρχικής πράξης θανάτου η μητέρα μου θα γινόταν η κύρια δικαιούχος και ενδεχομένως ένα από τα παιδιά της να έμπαινε ως συνδικαιούχος για ευνόητους λόγους. Επαναλαμβάνω σε λογαριασμό με μηδενικό υπόλοιπο, κάτι που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κληρονομικό θέματα, αφού δεν υπάρχει ούτε ένα ευρώ για να κληρονομηθεί. Δυστυχώς η μητέρα μου είχε ένα ατύχημα και είναι καθηλωμένη στο σπίτι με σπασμένο πόδι. Ο αδελφός που είχε την ατυχία να αναλάβει τα γραφειοκρατία, είχε στα χέρια του εξουσιοδότηση. Γι αυτό το λόγο πήγε στο σπίτι των γονιών μου αστυνομικός για να υπογραφεί το χαρτί. Πλην όμως για την Εθνική αυτή η εξουσιοδότηση δεν ήταν η "σωστή". Πρέπει, στην κατάσταση που βρίσκεται η μητέρα μου, να μεταφερθεί στο υποκατάστημα "για να υπογράψει". Για έναν λογαριασμό που δεν έχει μέσα δεκάρα τσακιστή, είναι ήδη δικαούχος και τον χρειάζεται μόνο για να παίρνει τη σύνταξη χηρείας, όταν ο ΟΑΕΕ δεήσει να τη δώσει.
Πάμε τώρα στη σύνταξη χηρείας. Το 2019, όπου υποτίθεται ότι όλο είναι μηχανογραφημένα, όλα βρίσκονται σε μια βάση δεδομένων, δεν θα έπρεπε να χρειάζεται τίποτε άλλο, εκτός από τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του ασφαλισμένου για να προχωρήσει η έγκριση μιας σύνταξης χηρείας. Αλλά όχι, η διαδικασία παραμένει ίδια μ' αυτήν του 1950. Εκτός του ότι πρέπει να προσκομίσεις τα πάντα, να συμπληρώνεις σε φόρμες 500 νούμερα (ΑΦΜ, Αρ, δελτίου ταυτότητας, ΑΜΚΑ και ό,τι άλλο επινοήσει ο διεστρεμμένος γραφειοκρατικός εγκέφαλος) ενώ κανονικά ολα θα έπρεπε να γίνονται μόνο με τον ΑΜΚΑ, η χήρα θα πρέπει να προσκομίσει πιστοποιητικό γάμου, αλλά και έγγραφο από τα δικαστήρια που θα βεβαιώνει ότι δεν λύθηκε ο γάμος. Προφανώς το ελληνικό κράτος υποψιάζεται ότι η χήρα (που είχε μόλις πριν δύο μήνες θεωρήσει βιβλιάριο υγείας ως σύζυγος του ασφαλισμένου) αποφάσισε, ενώ ήταν άρρωστος, να τον χωρίσει, γιατί μάλλον βρήκε τον έρωτα της ζωής της και τώρα μετά το θάνατό του να διεκδικήσει σύνταξη χηρείας. Και αν επιμένουν να θέλουν τόσα δικαιολογητικά και αποδείξεις, γιατί δεν τα ζητούν αυτές οι υπηρεσίες με επικοινωνία μεταξύ τους, όπως υποτίθεται ότι θα γινόταν εδώ και 20 χρόνια;
Αυτό που έμαθα επίσης είναι ότι αν κάνεις ανάληψη της σύνταξης, ακόμα και μετά το θάνατο του συζύγου, επειδή η σύνταξη προκαταβάλλεται (είναι του επόμενου μηνός) θα πρέπει να επιστρέψεις το ποσό που αναλογεί στις μέρες που ο ασφαλισμένος δεν ήταν πλέον στη ζωή. Τους είναι αδύνατο να κάνουν έστω έναν γαμημένο συμψηφισμό. Πόσο πήρες; 1000 ευρώ (υποθετικό νούμερο). Πόσα δικαιούσαι ως σύνταξη χηρείας; Το 70% άρα 700 ευρώ, συν τα έξοδα κηδείας 768 ευρώ. Χίλια πήρες, 1468 σου οφείλουμε, άρα σου βάζουμε τον επομενο μήνα 468 ευρώ και κανείς δεν χρωστά σε κανέναν. Όχι φίλε μου, μπορεί να είσαι ηλικιωμένος, μπορεί να έχεις κινητικά προβλήματα, μπορεί να μην έχεις άλλους πόρους εκτός της σύνταξης, αλλά εμείς θα σου βγάλουμε το λάδι μέχρι να σου αποδώσουμε μια σύνταξη την οποία δικαιούσαι.
"Περίπου δύο μήνες", είπαν στον αδελφό μου ότι θα κάνουν να μπουν τα έξοδα κηδείας. Τι στο διάολο χρειάζεται να διασταυρώσουν ώστε να αποδώσουν το ποσό για έναν ασφαλισμένο, για τον οποίον όλα τα στοιχεία βρίσκονται στο σύστημά τους; Γιατί χρειάζονται πέντε και έξι και δέκα μήνες για να βγάλουν μία σύνταξη χηρείας, όταν το μόνο που έχουν να κάνουν είναι μαι απλή πράξη: Πόσο είναι το 70% της σύνταξης που έπαιρνε ο ασφαλισμένος μέχρι να φύγει από τη ζωή.
Στα μεγαλοπρεπή τους παπάρια πώς θα ζήσει μια ηλικιωμένη γυναίκα που δεν έχει άλλους πόρους πλην της σύνταξης. Την οποία πρέπει να ταλαιπωρήσουν με ασύλληπτη χαρτούρα επί μήνες.
Ανίκανοι και ανάλγητοι και νυν και πρώην και πιο πρώην μας έχουν φλομώσει στην παπαρολογία για "την τεχνολογία, που θα απαλλάξει τον πολίτη από την ταλαιπωρία" και δεν έχουν καταφέρει στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα να απλουστεύσουν διαδικασίες που απαιτούν απλώς μια αριθμητική πράξη.
Σα δε ντρέπεστε λιγάκι πολιτικάντηδες της συμφοράς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.